Zit je vandaag nog in de knoop met je hoogbegaafdheid?
Zegt je verstand dat er mogelijks wel een kans is dat je Hoogbegaafd en/of een snelle denker bent? Maar voelt het niet zo. Geeft je hart een totaal ander signaal? Gelooft je hart niet in hoogbegaafdheid bij volwassenen? Wees dan niet ongerust. Zo goed als alle hoogbegaafde volwassenen in wording moeten door een soort rouwproces. Bij deze zou ik graag mijn verhaal delen. Al is het maar om je gerust te stellen dat alles heel snel heel fel kan veranderen.
De nieuwjaarsperiode is elk jaar opnieuw het moment waarop ik evalueer waar ik ben. Het is ook het moment om plannen te maken voor de toekomst. Als hoogbegaafde is het immers nog belangrijk duidelijke doelen te stellen. (Zie “Laten we de goede voornemens iets scherper aflijnen“).
Dit jaar is één van m’n Gromicoach doelstellingen om een nieuw groepstraject te ontwikkelen voor volwassenen. Deze oefening doet mij natuurlijk ook nadenken over mijn eigen traject. Ik ben immers maar bewust hoogbegaafd sinds 2016. Dat was het jaar dat ik de Expert Cursus Hoogbegaafdheid gevolgd heb. Wie was ik dan ervoor? Hoe was het om onbewust hoogbegaafd te zijn? En vooral, hoe ben ik van een introverte programmeur kunnen doorgroeien naar iemand met een management functie in een bedrijf van 1700 man (Liantis), bestuurder bij Hoogbloeier en zaakvoerder in m’n coaching bedrijf?
‘k Ben op deze vraag al een paar dagen aan het zwoegen. Eigenlijk geen gemakkelijke! Maar laat me toch een poging wagen om er een licht op te schijnen.
Er was eens heel lang geleden ...
… een jongen die niet beter wist.Voordat we Sabine van Hoogbloeier ontmoet hadden wisten we helemaal niets over hoogbegaafdheid. Het bestond eigenlijk niet voor ons. (Zie ook de blog “Hoogbegaafdheid? Dat bestaat niet!“).
Op school heb ik mij zeker nooit slim gevoeld. Ik heb altijd heel hard moeten studeren. ‘k Was ook veel kleiner dan de andere kinderen. ‘k Ben geboren in december dus ik was ook nog eens de jongste van de klas. Globaal was er eigenlijk niets waarin ik van mezelf kon denken dat ik anders was. ‘k Paste eigenlijk niet zo goed in de klasgroep maar ja, dat was omdat ik een beetje beschaamd was. Nogal introvert overkwam en nogal ‘jong’ uit de hoek kon komen. (Vandaag weet ik dat dit een typisch kenmerk is van hoogbegaafde kinderen met leerstoornissen : De dubbel bijzondere leerling. Een van de types hoogbegaafden zoals beschreven -door George Betts en Maureen Neihart). In het 4de middelbaar koos ik voor informatica (Technische). Niet zozeer omdat computers mij interesseerden maar vooral omdat dat de richting was met weinig taal. Zo kon ik mijn risico’s beperken (Onderpresteerder, weet je wel)
Mijn hele schoolcarrière heb ik hard gewerkt om uiteindelijk een A1 diploma te halen als informaticus. Dat was toen een heel veilige optie als je niet te veel in contact wou komen met andere mensen. Je kon verstoppen achter je PC in de hoek van de kamer. De tijd voordat Agile in de mode was. Toen je nog niet echt moest kunnen samenwerken. Dat je nog helemaal alleen een hele klanten administratie kon programmeren. (… ja, vorige eeuw dus 😉 )
‘k Heb nooit de ambitie gehad naar een leidinggevende functie. Maar ‘k had wel de onweerstaanbare drang om een echt verschil te willen maken. Wat ik deed was vol passie. Maar vooral, als er iets onrechtvaardig was, verdween mijn introversie en werd deze vervangen door passionele woede. Dat zorgde er dan op zijn beurt voor dat ik toch al wel eens mee moest gaan naar een overleg om zo’n zaken dan te bespreken. (Dat was het rechtvaardigheidsgevoel die elke hoogbegaafde heeft die mij parten speelde)
Van het één kwam dan het ander. En van programmeur werd ik gepromoveerd naar teamlead. 2 à 3 man die ik mee moest sturen. Voelde nog aan als vrienden. Op gelijk niveau. Maar voor je het wist was ik projectleider. En opeens kwam ik ook in contact met de minder leuke zaken van het leidinggeven.
Ik moest ook al eens moeilijke beslissingen nemen. Dat zat ook heel ver buiten mijn eigenlijke energie gevende talenten. Ik deed wel dingen die ik goed leek te kunnen maar geen dingen waar ik warm van werd.
Mijn energie pijl zakte. Ik werd steeds onzekerder. Elke reactie van een collega kwam harder en harder aan. Ik wou goed doen maar ik was opeens deel geworden van ‘de bazen’. En zo werd, wat ik te zeggen had, meer en meer met argwaan bekeken. Mijn grote talent om creatief na te denken en tot snelle oplossingen te komen was opeens niet meer goed. Deze ideeën zorgden er immers steeds opnieuw voor dat grote problemen op het werk met ‘ducttape’ opgelapt werden. Er diende immers sterk geïnvesteerd te worden in IT. De wereld was snel aan het veranderen maar onze organisatie veranderde toen niet snel genoeg mee.
... en wat was het dieptepunt?
In 2011 heb ik een zware longonsteking gekregen. Mijn leven heeft een aantal dagen aan een zijden draadje gehangen. Het lichaam was op maar de geest wist nog niet dat ik niet goed bezig was.
Het jaar daarna heb ik het geluk gehad een burn-out te hebben. Mensen kijken altijd wat raar als ik het zo formuleer maar ik meen het echt. Op dat moment was dat een heel donkere tijd waar ik niet wist van welk hout nog pijlen te maken. Maar als ik nu terugkijk naar dat moment. Zonder die burn-out was ik vermoedelijk vandaag ook deze blog niet aan het schrijven. De crash is immers een noodzakelijke stap in de verschillende fases van positieve desintegratie zoals beschreven door Dabrouwski – en je moet die fases door. Er zijn geen short-cuts beschikbaar
(The theory of positive disintegration (TPD) by Kazimierz Dąbrowski : Daar gaan we verder op in in de laatste thema-avond : Hoe als hoogbegaafde volwassene je weg vinden in deze wereld?)
De weg naam m'n nieuwe echte ik. Wie heeft mij doen veranderen en groeien?
Tijdens mijn burnout heb ik de eerste stappen beginnen zetten om mijzelf terug te vinden. De eerste belangrijke stap was mijn eigen lichaam te leren aanvoelen. Ik ben nog steeds Breathworks heel dankbaar voor de mindfulness cursus.
Het resultaat van deze sessie kan je terugvinden in de nieuwjaarswensen van 2014 : http://2014.vanoverbeke-baes.be/
Hanne (mijn oudste dochter) vatte de cursus mooi samen in één zin :
Papa, als je kwaad bent ben je minder kwaad
De eerste stap is de moeilijkste.
Ja, de keuze om mindfullness te volgen was net geen wanhoopsdaad. Erin geloven deed ik niet echt. ‘k Had eerder zo iets van ‘Wat heb ik nog te verliezen’. Bleek die cursus toch wel echt mee te vallen. En van het een kwam het ander. Ik ging verder op zoek naar tips. Als die ‘mindfullness’ wel blijkt te werken, wat is er dan nog allemaal waar ik mee aan de slag kan. En na wat experimenteren kwam ik op de volgende nuttige tip : ‘De evernote kaartjes‘.
En daar startte ik elke dag met naar één beeld te kijken. Dan besliste ik om niet meer de linkse droevige ziel te zijn maar de rechtse. Op zoek naar alle positieve elementen in plaats van de negatieve.
En zo ging het stap voor stap verder. De lat altijd weer net iets hoger. Altijd een stap vooruit. Maar altijd cfr. mijn waarden en normen. Mijn authentieke ik.
En nu valt de hele puzzel samen. Met de kennis van de hoogbegaafdheidsmodellen kan ik reflecteren op dit traject. Alles is nu opeens veranderd. Hoogbegaafdheid bij volwassenen heeft veel minder geheimen dan een paar jaar geleden.
- Vroeger was ik de rare in een vergadering. De persoon waarbij iedereen fronste omdat ik iets onlogisch zei. Vandaag fronsen de mensen die me niet kennen nog steeds de wenkbrauwen maar nu zet ik door. Ik weet immers dat er wel iets logisch is in wat ik zeg. Als ik doorzet zullen we samen vinden of het nuttig was of niet. (De kracht van de hoogbegaafde om heel divergent te denken)
- Vroeger ging ik als leidinggevende soms in tegen m’n waarden en normen. Het rechtvaardigheidsgevoel sloeg dan heel hard toe. Vandaag maak ik m’n keuzes veel bewuster. Ik zeg op voorhand waar mijn grenzen liggen. Willen er mensen over die grens gaan, dan moeten ze alleen verder. (Het rechtvaardigheidsgevoel en de nood om heel resultaatgericht te werken)
- De frequente stress pieken omdat elke onrechtvaardigheid diende bestreden te worden kon mij enorm uitputten. En vooral heel ongelukkig maken. Vandaag bepaal ik zelf m’n doelen en kies ik dus mijn oorlogen op basis van die doelen. Ik kan niet alles veranderen, daarom focus ik me dus zo veel mogelijk op wat ik als prioriteiten gesteld heb.
En wat brengt dan de toekomst?
Een heel belangrijke reden waarom ik vandaag ben wie ik ben is omdat ik de laatste jaren mensen ben tegengekomen ben in mij geloofden. Mensen die mij het vertrouwen gegeven hebben. De kans om fouten te maken en te groeien. Zowel in mijn carrierre bij Liantis als bij Hoogbloeier is het dat geloof die mij grote stappen heeft doen zetten.
Dit heeft er ook voor gezorgd dat mijn vrouw en ik vandaag zo veel investeren in Gromicoach. We willen deze kennis delen. Of meer nog, we voelen ons verplicht dit te doen. Elke HB’er moet de kans krijgen z’n krachten te ontdekken. We willen andere hoogbegaafden doen inzien dat hoogbegaafdheid geen vloek hoeft te zijn maar dat het ook een zegen kan zijn.
De grote doelstellingen voor mij dit jaar zijn dus om in elk van m’n rollen een groot verschil te kunnen maken. Voor Gromicoach wil dit dus zeggen dat we de lat weer eens net iets hoger willen leggen.
- Versterking van het team voor extra coaching voor kinderen en tieners. De vraag is immers groot en we willen niemand teleur stellen
- Extra groepstrajecten (Plusgroepen) voor kinderen
- Individuele coaching voor volwassenen verder uitbouwen. Ook hier willen we het team versterken. Er is immers ook daar een grote nood aan extra coaching en ondersteuning.Hoogbegaafdheid bij volwassenen is immers een grote uitdaging.
- Uitbouw van een groepstraject op basis van m’n ervaringen van de afgelopen jaren, versterkt met een sterke wetenschappelijke onderbouw van wat hoogbegaafdheid is.
Een heel uitdagend jaar dus.
Ben je meer geïnteresseerd in het groepstraject voor hoogbegaafde en sneldenkende volwassenen. Dan kan je je hier ook voor inschrijven :