Regelmatig overvalt het mij, de vraag naar mijn zijn, mijn identiteit. Wie ben ik ? En dan mijmer ik, denk terug aan mezelf 5 jaar terug, 10 jaar, … En denk dan moest ik terug kunnen flitsen in de tijd en mezelf tegenkomen. Dan zou mijn jonge ik met zo goed als niets eens zijn van mijn ik vandaag. Maar mijn huidige ik is er rotsvast van overtuigt dat ik die jonge ik kan overtuigen dat die kan groeien … Want daar ben ik nu al geraakt. En als we dan verder gaan, wat zal de ik binnen 5 jaar over mij nu denken. Die zal zeker nog meer inzichten hebben als ik heb vandaag. En dus nog beter beseffen dat hij eigenlijk nog niets echt weet en de beste weg is blijven vol verwondering leren omdat elk inzicht een euforisch gevoel geeft en wordt afgerond met al weer een nieuwe zeer terechte volgende vraag …
Conclussie : de enige echte ik is de ik van nu en die ik moet steeds in zichzelf investeren zodat de ik geen seconde 100% dezelfde zal zijn.
Ps. Leren in de ruimste zin van het woord ! Niet enkel in de boeken maar ook in je kinderen, je relatie, je vrienden, … In alles dat je ten volle kan laten groeien als mens.