Onlangs stootte ik op een artikel van psychiater Dirk De Wachter. Het sprak mij echt aan. De grote vraag die ik mij stelde terwijl ik het las : wat betekent dit voor jou en mij als hoogbegaafde. Zeker als ik herinneringen ophaal van m’n pre-gromicoach tijd. Vóór het jaar 0 zoals ik dat dan soms durf te noemen.Een tijd waar ik me vooral structureel ongelukkig voelde. Een tijd waarop ik dacht dat ongelukkig zijn helemaal fout was. Een tijd waarop ik me wou aanpassen aan wat ik dacht dat de wereld van mij verwachtte. Waarop ik mijn anders zijn vooral als negatief ervaarde omdat ik wel bij de groep wilde horen.
In die zin sprak en spreekt het artikel mij aan. Het verleden is immers een goede bron om uit te leren. Dirk De Wachter, een heerlijke verteller. In de eerste paragraaf van het artikel, bijna eerste woord, al een heerlijke beschrijving van z’n beroep :
Verdrietdokter
Zo een mooi beschrijving van zijn rol als psychiater. Zeker als je z’n volledig verhaal gelezen hebt.
Dus toen dacht ik :
Laat ik even over deze gedachtegang bezinnen. En dan m’n reflectie met je delen
Wie weet is dit de start van een mooie reflectie rond leven en verdriet … en wat dit betekend voor hoogbegaafde en snel denkende volwassenen.
In de ongelukkigheid komen de grootste verbindingen tot stand.
Een mooi verhaal waar ik graag volgende elementen wil uitpikken.
De gedachten van mensen, de innerlijke stem. Die zwijgt niet echt veel bij de hoogbegaafde. De druk om er gelukkig uit te zien is zo groot. De mensen stoefen zo veel over alle leuke dingen die ze nu wel weer gedaan hebben. Dat stemmetje gaat daarmee aan de slag. Bij mij is dit niet één stemmetje. Het is een reeks stemmetjes naast elkaar die in dialoog gaan. Elke zin triggert nieuwe ideeën, nieuwe verhaallijnen. Mijn hoofd zwijgt eigenlijk nooit. De wereld voedt m’n stemmetjes en vroeger waren dat duistere verhalen. Droevige verhalen die mij uit m’n slaap hielden. Die zorgden dat ik ’s morgens geen mens was. Die zorgden dat ik heel regelmatig ’s morgens moest overgeven van de niet definieerbare druk die de dag op mijn schouders leek te leggen.
een beetje ongelukkig zijn
Daarom een mooie zin en een nobel doel. Ik heb het moeten leren. Naast de grote happy “ik” cultuur die er al zo lang heerste was dat loodzware ondefinieerbare ongeluk dat ik zelf voelde een schril contrast.
Farmacolisering : het ‘verpillen’ van menselijke moeilijkheden. Ook dat is een griezelig symptoom. Hoe we in onze wereld alles willen oplossen met chemie. Je hebt cholesterol. Een pilletje. Je bent wat droevig of depressief. Een pilletje. Je hebt stress. Een pilletje. Je bent onrustig in de klas en hebt concentratie problemen. Een pilletje. Alles met een pilletje die onderdrukt wat eigenlijk opgelost dient te worden.
Er zijn wel wat hoogbegaafde en snel denkende volwassenen die in dat straatje gesukkeld zijn. Dat is een spijtige zaak omdat dit voor hun niet veel oplost. Het zijn immers de kenmerken als hoogbegaafde die zorgen dat ze deze grote energie hebben. Dat ze graag denken over het denken. Dat ze soms heel onrustig worden. Veel veranderingen willen en ze vooral ook snel dingen willen realiseren. Ze willen echt een verschil maken. Als dat niet kan verdwijnt heel snel de motivatie.
Hoeveel keer we al mensen op thema avonden of bij intakes hebben gehad waarvan de psychiater of de huisdokter pillen heeft voorgeschreven voor iets dat in jou als snel denkende of hoogbegaafde volwassene zit ingebakken. Als we dit horen worden we echt kwaad omdat we weten dat het anders kan.
- Je groot rechtvaardigheidsgevoel die ervoor zorgt dat je je overal betrokken voelt. Strijd tegen de windmolens. Om dan uiteindelijk zelf onderuit te gaan terwijl de personen voor wie je het deed vrolijk verder lijken te gaan. Wel, dat los je niet op met pillen, dat los je op met zelfkennis rond hoogbegaafdheid. Met je waarden en normen te leren kennen. Met je doelen scherp te zetten. Met veel boeken te lezen en indien nodig met coaching individueel of in groep.
- Je hooggevoeligheid waardoor je totaal overstressed geraakt bij sommige geluiden. Of je in tranen uitbarst omdat de emoties drie dubbel binnen komen. Dat los je niet op met die emoties weg te drogeren. Dat los je op met, hoe raad je het, zelfkennis rond je hooggevoeligheid. En dan een reeks tips zodat je dit een beetje onder controle kan krijgen.
- Je grote drang om te creëren. Je stortvloed aan nieuwe ideeën die allemaal even waardevol lijken. Waar je dan gelijk ook allemaal mee aan de slag gaat. Meestal het punt waarop mensen wel eens vragen om je niet zo druk te maken. Of in slechtere gevallen dat je lichaam dat signaal geeft. Ook dan neem je dit niet weg met kalmeermiddelen. Dan ga je aan de slag met planningstechnieken. Zorg je dat niet al je eieren in dezelfde mand liggeen. Dwz spreid je uitdagingen over een aantal doelen. En leer je ook om rustmomenten in te plannen zodat lichaam en geest de tijd krijgen om één en ander op orde te zetten.
Dus vooral één ding doe je niet : “wie je bent weg drogeren naar wie de wereld wil dat we zijn”
Ja, we focussen ons op de foute zaken. Succes van de ‘ik’ maakt een mens niet gelukkig. Bij een hoogbegaafde is dat niet anders. Integendeel, deze heeft het nog extremer.
Beste manier om dat wat te plaatsen is het Delph model er nog even bij te nemen.
Dit model vat zo mooi samen wie we willen zijn, wat we willen doen en hoe we willen in interactie gaan met de wereld. We willen als HB volwassen onze creativiteit ten volle laten werken. Met het belangrijke doel het ook te realiseren. Ons eigen EGO is daar relatief ondergeschikt aan. We willen vooral dat het een verschil maakt. Om een verschil te maken hebben wij de wereld nodig. We doen dit niet voor onszelf maar voor een ‘hogere kracht’ in ons die schreeuwt om zaken beter te maken.
Als die schreeuw niet beantwoord wordt dan zijn we vooral structureel ongelukkig omdat we ons zinloos voelen. En dat is nu net niet wat ik uit dit artikel haal. Het ‘ongelukkig zijn’ is nodig om voeling te houden met de omgeving. Om bewust te leven. Het ongelukkig zijn moet stoppen, daar waar we er geen verschil meer in kunnen maken. Het ongelukkig zijn moet aangepakt worden, daar waar wij wel zaken kunnen veranderen. Dan zullen we als HB volwassenen bewust ongelukkig kunnen zijn. En dit als krachtig medium gebruiken om een verschil te maken waardoor we dan intens gelukkig kunnen zijn.
Echt gelukkig zijn kan maar bestaan als er ook echt authentiek ongelukkig zijn kan bestaan!
Ik wens iedere HB’er dus toe van dat evenwicht te vinden, wetende dat we intense gevoelens binnen krijgen. Heerlijk artikel en blij dat ik dit even met jullie mocht delen.